مشکلات ویژهٔ طرح واره رهاشدگی

اغلب اوقات، طرح وارهٔ رهاشدگی وقتی در فرآیند درمان مشکل ایجاد می کند که درمانگر قصد دارد برای مدتی از بیمار جدا شود مثل پایان جلسه، به مسافرت رفتن یا تغییرات زمان جلسهٔ درمان. در این قبیل موارد، طرح وارهٔ بیمار فعال شده و بیمار وحشتزده و عصبانی می شود. چنین موقعیتهایی، فرصتی عالی برای بیمار فراهم می کند تا برای غلبه بر طرح وارهٔ خود گامی بردارد. درمانگر با رویاروسازی همدلانه، بیمار را در انجام این کار کمک میکند. اگرچه درمانگر دلیل ترسی شدید بیمار را درک می کند، واقعیت این است که هنوز ارتباط درمانی خود را با بیمار حفظ می کند، حتی وقتی همدیگر را نمیبینند. وقتی درمانگر دوباره برگردد، برای بیمار، وقت ملاقات تعیین می کند.

مشکل دیگر این است که بیماران برای ادامهٔ رابطه با درمانگر، امکان دارد در فرآیند درمان بیش از حدّ، فرمانبرداری کنند. ممکن است بیماران خیلی خوبی به نظر برسند، اما این کار آنها از روی صداقت نیست. ممکن است این گونه بیماران با اطمینان طلبی مداوم یا زنگ زدن بین جلسات، درمانگر را کلافه کنند. بیماران اجتنابی ممکن است وقت جلسه را فراموش کنند و از آمدن منظم به جلسات خودداری کنند یا درمان را نیمه کاره رها کنند، به این دلیل که نمیخواهند به درمانگر دلبستگی زیاد پیدا کنند. همچنین ممکن است بیمارانی که طرح وارهٔ رهاشدگی دارند، مدام درمانگر را امتحان کنند، به عنوان مثال تهدید کنند که درمان را رها می کنند یا از درمانگر به خاطر قطع درمان، گله و شکایت کنند. خلاصه این که درمانگر با ترکیب محدودیت گزینی و رویاروسازی همدلانه، برای حل این مشکل اقدام می کند.

یکی دیگر از خطرات احتمالی در درمان بیمارانی که طرح وارهٔ رهاشدگی دارند، این است که درمانگر به جای آنکه در نقش پیوندهای اولیه و ثابت عمل کند، به چهره اصلی زندگی بیماران مبدل شود. در صورت چنین وضعیتی، بیمار مایل به پایان دادن درمان نیست و میخواهد ارتباط خود را با درمانگر به صورت یک رابطه ثابت و دائمی ادامه دهد. وابسته شدن به درمانگر راه حلی ناکارآمد برای این طرحواره است. هدف نهایی درمان، برقراری ارتباط بیماران با سایر افراد، خارج از حوزهٔ درمان، است به گونه ای که بتوانند نیازهای هیجانی خود را ارضاء کنند.