اهداف درمان طرحواره نقص و شرم

هدف اصلی درمان، افزایش احساس ارزشمندی بیمار است. بیمارانی که طرح وارهٔ آنها بهبود پیدا کرده است، معتقدند ارزش دریافت عشق و احترام را دارند. بیماران در صورت بهبود طرح وارهٔ نقص، احساس می کنند چنین طرحوارهای یا اشتباه بوده یا این که بسیار اغراق امیز جلوه داده شده است بدین معنا که یا واقعاً واجد ویژگی های یک فرد ناقص نیستند یا این که محدودیت هایشان در نظر آنها اهمیت کمتری پیدا می کند. علاوه براین، بیماران اغلب می توانند نقص های خود را اصلاح کنند. حتی اگر نتوانند چنین کاری را انجام دهند، هیچ گاه ارزش خود را به عنوان یک انسان انکار نمی کنند. طبیعت بشر حکم می کند که ناکامل و ناقص باشند، اما با این وجود می توانیم دیگران را دوست داشته باشیم. بیمارانی که طرح وارهٔ آنها بهبود پیدا کرده است در کنار دیگران، احساس راحتی بیشتری می کنند، کمتر احساس آسیب پذیری و بی پناهی می کنند و تمایل بیشتری برای وارد شدن به روابط اجتماعی دارند. وقتی دیگران به آنها توجه می کنند، کمتر احساس کمرویی می کنند. چنین بیمارانی در صورت بهبود طرح وارهٔ نقص/شرم، به دیگران با دیدی کمتر قضاوت گونه و بیشتر پذیرش گرانه نگاه می کنند و نقص های انسان را از یک منظر واقع بینانه می نگرند. آنها تمایل بیشتری برای صحبت با دیگران نشان می دهند و دیگر سعی نمی کنند بسیاری از جنبه های شخصیت خود را پنهان کنند. آنها حس ارزشمند بودن شان را از دست نمی دهند، حتی وقتی مورد انتقاد یا طرد دیگران قرار بگیرند. آنها تعریف های دیگران را راحت تر می پذیرند و به دیگران اجازه نمی دهند با آنها بدرفتاری کنند. کمتر احساس نقص می کنند و در مورد خودشان و دیگران کمتر حالت بی نقص گرایانه پیدا می کنند. این بیماران بعد از بهبود، در انتخاب همسر، بیشتر دقت می کنند و کسی را بر می گزینند که آنها را دوست داشته و با ایشان به درستی رفتار کند. در مجموع، اگر طرح وارهٔ نقص/شرم بهبود پیدا کند، بیماران رفتارهای حاکی از تسلیم، اجتناب، جبران افراطی طرح وارهٔ نقص/شرم را بروز نمی دهند.