تفکر استراتژیک را چگونه از قید و بند رها کنیم و به پرواز در بیاوریم

در منابع تامل کن

تفکر استراتژیک اگر منابع را در نظر نگیرد، محکوم به شکست است.

موجودی هایت را حساب کن. چقدر وقت داری؟ چه قدر پول داری؟ چند نوع مواد و چه قدر ذخیره داری؟ دارایی های دیگرت چیست؟ چه نوع تعهد و تکلیفی داری؟ کدامیک از افراد تیمت نقش مهمتری دارند؟

چون سازمان و حرفه ات را میشناسی پس باید بتوانی منابعی را که در اختیار داری مشخص کنی.

برای تفکر استراتژیک ، برنامه ات را تدوین کن

شیوه تقرب به فرایند برنامه ریزی تابع حرفه ات و بزرگی یا کوچکی چالشی است که می خواهی در گیر آن شوی.

بنابراین نمی توان خیلی وارد جزئیات شد.

رالف اسمیت نویسنده کتاب هفت تراز تغییر رهنمودهایی داده است که به نظرم سودمندند.

تراز اول: اثر بخشی              انجام کار درست

تراز دوم: کارایی                 کار درست را درست انجام دادن

تراز سوم: به سازی              کارها را بهتر انجام دادن

تراز چهارم: بس کردن          دست برداشتن از کاری یا کارهایی

تراز پنجم: اقتباس              کردن کارهایی که دیگران می کنند

تراز ششم: تمایز                 کردن کارهایی که هیچ کسی نمی کند

تراز هفتم: ناممکن              کردن کارهای ناممکن

روش برنامه ریزی تو هر طور که باشد، بهتر است به این اندرز توجه کنی، کار را از معلوم و دانسته آغاز کن.

وقتی برای حل مسئله ای اقدام یا برنامه ای تهیه می کنی، شروع از دانسته ها باعث ایجاد یگانگی و اجماع در تیم می شود.

زیرا همه آن دانسته ها را می بینند. وضوح عناصر باعث ایجاد گشتاور ذهنی و خلاقیت و نو آوری می شود.

بهترین راه ورود به مسائل بغرنج این است که از اول و مبانی آغاز کنیم.

فرد مناسب را در منصب مناسب بگذار

توجه داشته باش که افراد تیم باید در تفکر استراتژیک تو جایی داشته باشند.

پیش از آن که برنامه ات را اجرا کنی باد مطمئن شوی که افراد مناسب را در منصبهای مناسب قرارداده ای.

حتی بهترین اندیشه استراتژیک به ثمر نمی رسند اگر نقش افراد را در معادله منظور نکنی.

شخص مناسب: به جای افزودن بر ظرفیت و توانایی ها، درد سر درست می کند.

منصب نا مناسب: به جای ایجاد خشنودی، باعث سرخوردگی می شود.

برنامه نامناسب: به جای رشد رنج آفرین می شود.

کارهای وقتی رو به راه می شوند که این سه عنصر کنار هم بنشینند: آدم شایسته، جای مناسب و برنامه درست

فرایند را تکرار کن

دوستی می گفت: تفکر استراتژیک مثل شستن سر و تن است، نمی توان آنرا کنار گذاشت.

اگر توقع داری یک مسئله بزرگ را یکباره حل کنی، بدان که نومید و سرخورده می شوی.

کارهای کوچک را می توان با تعبیه نظام و انظباط شخصی به آسانی پیش برد.

اما مسایل بزرگ مستلزم صرف وقت برای تفکر استراتژیک است.

اراده بردن به هیچ نمی ارزد مگر اراده ی ایجاد آماده داشته باشیم.

اگر می خواهی در تفکر استراتژیک ثمربخش شوی باید همواره استراتژیک بیاندیشی.