سیمای بالینی طرحواره شکست

بیمارانی که طرح واره شکست دارند معتقدند نسبت به همسالان خود در حوزه های پیشرفت، مانند شغل، مسائل مالی، منزلت اجتماعی، تحصیل یا ورزش، شکست خورده اند.

آنها احساس می کنند در مقایسه با دیگران واقعا بی کفایت اند – به گونه ای که خودشان را به انسانهایی دیوانه، نالایق، بی استعداد، نادان یا ناموفق می نگرند و معتقدند ذاتا از داشتن استعداد موفقیت محرومند.

رفتارهای معمول چنین بیمارانی عبارتند از تسلیم طرحواره شدن از طریق ضایع کردن خودشان یا انجام کارها با بی میلی، رفتارهای اجتنابی مانند اهمالکاری یا انجام ندادن تکالیف

و رفتارهای جبران افراطی مثل کار کردن بی وقفه یا شکل های دیگر پیشرفت طلبی،

افرادی که طرح واره شکست را به صورت افراطی جبران می کنند، معتقدند مثل دیگران آن قدر باهوش یا با استعداد نیستند، اما می توانند با تلاش بسیار و پشتکار زیاد به چنین وضعی نائل شوند.

آنها اغلب آدم های کاملا موفقی از آب درمی آیند، با این حال احساس میکنند موفقیت های آنها ساختگی و جعلی است.

این بیماران در جهان بیرون به ظاهر موفق به نظر می رسند، اما احساس زیربنایی آنها این است که در آستانه شکست قرار دارند.