راهبردهای مهم درمانی تله آسیب پذیری

راهبردهای مهم درمانی تله آسیب پذیری نسبت به ضرر یا بیماری

بیماران، ریشه های تحولی طرح واره و ردپای آن را در زندگی خود جستجو می کنند. آنها هزینه های داشتن چنین طرح واره ای را مورد نقد و بررسی قرار می دهند و ذهن خود را به این نکته معطوف می کنند که اگر این ترس شدید را نداشته باشند، چه تغییراتی ممکن است در زندگی فعلی شان به وجود بیاید.
نکته مهم این است که درمانگر باید به بیمار فرصت دهد تا انگیزه لازم را برای تغییر پیدا کند. درمانگر به بیمار کمک می کند تا توجه خود را بر پیامدهای منفی و درازمدت سبک زندگی خویش متمرکز کند مانند از دست دادن فرصت های سرگرمی و تفریح، مزایای مثبت مسافرت های راحت تر و دستیابی به یک زندگی مرفه.
برای مقابله با مقاومت بیمار در برابر تغییر، کار بر روی ذهنیت بسیار مفید است، زیرا به بیمار کمک می کند بزرگسال سالمی را تجسم کند که خواهان پیشرفت است و می تواند کودک وحشت زده را در موقعیت های چالش برانگیز راهنمایی کند.
بیماران نمی توانند اضطراب ناشی از رها کردن شیوه های مقابله ای ناسازگار را بدون برخورداری از انگیزه کافی تحمل کنند. راهبردهای شناختی و رفتاری برای غلبه بر اضطراب و اجتناب بیمار، از اهمیت بسزایی برخوردارند و مرکز ثقل درمان به شمار می روند.

راهبردهای شناختی و رفتاری درمان تله آسیب پذیری نسبت به ضرر یا بیمادی:

راهبردهای شناختی به بیماران کمک می کند تا احتمال وقوع حوادث فاجعه بار را کمتر برآورد کنند و در عین حال ظرفیت مقابله خودشان را بهتر ارزیابی نمایند. بیماران، ادراک های افراطی و اغراق آمیز خود از خطر را به چالش می گیرند. چالش با افکار فاجعه بار – یا فاجعه زدایی – به بیماران کمک میکند تا حملات آسیمگی و دیگر علائم اضطراب را کنترل کنند. علاوه بر این، راهبردهای شناختی با برجسته ساختن مزایای تغییر، انگیزه را در بیماران افزایش می دهند.

به همین ترتیب، راهبردهای رفتاری به بیماران کمک می کنند تا آیین مندیهای جادویی و علائم ایمنی بخش را رها کنند و با موقعیت ترسناک روبرو شوند. بیماران سعی می کنند با انجام تکالیف خانگی، در بین جلسات درمان با موقعیت های تراسناک روبرو شوند. بیماران برای آماده سازی به منظور انجام رویارویی، از تمرین تصویرسازی ذهنی در جلسه درمان استفاده می کنند. آنها خودشان را تصور میکنند که به یک موقعیت ترسناک وارد می شوند و با کمک بزرگسال سالم به خوبی از پس این مسئله بر می آیند. تکنیک های کنترل اضطراب مانند تمرین تنفس، مراقبه متعالی و کارتهای آموزشی به بیماران کمک می کنند تا با مشکلات زندگی خود مقابله کنند.

راهبردهای تجربی و رابطه درمانی در درمان تله آسیب پذیری:

راهبردهای تجربی از اهمیت زیادی برخوردارند، بویژه تصویرسازی ذهنی برای انجام تمرین خیالی” و “کار بر روی ذهنیت”. اگر طرح واره از طریق والدين درون سازی شده باشد ( داشتن والدی که برای کودکان به عنوان یک الگو عمل می کند یکی از شایعترین ریشه های تحولی این طرح واره است)، بیمار می تواند در تصویرسازی ذهنی، با والدش گفتگو کند. بیمار می تواند به عنوان یک بزرگسال سالم وارد تصویر ذهنی مربوط به دوران کودکی یا موقعیت های فعلی شود و به کودک وحشت زده اطمینان خاطر دهد و والدین را با پیامدهای منفی فاجعه سازی رویارو سازد. علاوه بر این، بیماران می توانند بزرگسال سالمی را تجسم کنند که کودک وحشت زده را برای کنار آمدن با موقعیت های چالش برانگیز راهنمایی می کند.

رابطه درمانی با این بیماران، در مقایسه با سایر بیماران، از اهمیت کمتری برخوردار است. مسئله مهم این است که درمانگر باید نگرشی ثابت از رویاروی سازی همدلانه نسبت به اعتماد بیمار به اجتناب و جبران افراطی اتخاذ کند و به تدریج به بیمار اطمینان دهد که می تواند به شیوه ای سالم تر با موقعیتها مقابله کند. علاوه بر این، دیدگاه شجاعانه درمانگر و کنارآمدن او با موقعیت هایی که سطوح قابل پذیرشی از خطر دارند، می تواند برای بیماران به عنوان یک الگو عمل کند.