پارادوکس بازخوردهای بزرگ و کوچک
تصور کنید که مربی پیانو هستید. یکی از هنرجویان تازه کار شما قطعه ای را می نوازد. دو اشتباه بزرگ در کار او می بینید. اشتباه اول که مساله کوچکی ست این است که جای دو تا نوت را در قطعه اشتباه می زند. اشتباه دوم که بزرگ است این است که نحوه قراردادن انگشتانش روی پیانو کاملا اشتباه است. کدام بازخورد را اول به او می دهید؟
پاسخ متداول این است که اول از بازخورد کوچک شروع می کنیم تا مخاطب از نظر ذهنی و روحی آماده تر شود و زمانی که پذیرش بیشتری نسبت به بازخورد پیدا کرد، بازخورد بزرگتر را به او می دهیم. اما این قاعده کلی استثناهای زیادی دارد. مطالعات مختلفی نشان داده است که اگر بازخوردهای کوچک را اولویت بدهیم ممکن است پدیده ای به نام اعتماد به نفس کاذب در افراد شکل بگیرد. در این حالت فرد احساس می کند که آنقدر حرفه ای شده است که تنها در مسایل کوچک و جزیی نیاز به بازخورد دارد و لذا وقتی بازخوردهای بزرگتر را دریافت می کند یا آنها را انکار می کند یا آنها را در حد یک بازخورد ساده تقلیل می دهد.
راه حل چیست؟
یکی از تکنیکهای موثر برای رفع این مشکل استفاده از تکنیک اینتروال است. این تکنیک در ورزشهای مختلف استفاده می شود و بر این اساس که در فواصل زمانی بین یک تا شش ماه (بسته به بزرگ بودن بازخورد) یک پروژه بهبود اساسی تعریف کنید. به مدت یک هفته تا یک ماه (بسته به مدت زمان لازم برای بهبود عملکرد خود) روی آن کار کنید و سپس برای مدت طولانی تری به خودتان استراحت دهید. و سپس دوباره همین مراحل را برای چند بار انجام دهید.
در مثال پیانو، لازم است که هنرجو به مدت دو تا سه هفته به صورت مستمر فقط و فقط بر روی اصلاح نحوه قراردادن انگشتانش تمرکز کند. در این مدت هیچ بازخورد دیگری را مد نظر قرار ندهد. سپس برای مدت چند هفته به خودش استراحت بدهد تا خستگی ناشی از این تمرکز مرتفع شود. تکرار این فرآیند به او کمک می کند که بدون احساس خستگی و دلزدگی بتواند بر روی بازخوردهای بزرگ تمرکز کند و آنها را در گذر زمان مرتفع کند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید ؟در گفتگو ها شرکت کنید!